Het tijdperk van de Mythe
DE ARGONAUTEN
In een lang vervlogen tijd, de kleine gepolijste kiezels van het strand van de Ghiaie, dat we nog steeds kunnen bewonderen, waren allen wit van kleur. Apollonius van Rodos vertelt dat de Argonauten, aanmerend op Elba, zoekend naar sporen van het Gulden Vlies, hun zweet droogden met de steentjes die zich bevonden op het strand van de Ghiaie. Vanaf dat moment, volgens de legende, werden de witte steentjes bevlekt met grijsblauwe druppels. Het verhaal, volgens de smaak van een sprookje, is een duidelijke inspiratie voor populaire liederen van klassieke schrijvers (Esiodo, Sofocle, Erodoto, Strabonio en nog vele anderen) maar het is goed te verbinden met de uitzonderlijke ontdekking, omstreeks de jaren zestig van de vorige eeuw, van overblijfselen in zee aan de kust van de Ghiaie, die getuigen van het bestaan van een mythische haven Argivo op Elba.
DE LEGENDE VAN DE GROTTEN
De prinses Alba en de heldhaftige ridder Sabino, gebonden door een waanzinnige maar gedwarsboomde liefde, wendden zich tot de godin Venus, zodat zij zouden worden beschermd. De godin suggereerde het eiland Elba als toevluchtsoord, met de belofte dat zij haar een altaar zouden bouwen in het huis dat ze zouden bewonen. Maar de jongeren vergaten deze belofte en de godin, om zich te wreken, zorgde ervoor dat Sabino zijn geheugen verloor. Deze laatste, vanaf dat moment, dwaalde rond als een gek op het eiland en de ongelukkige Alba sleet haar dagen op de plaats waar hun geluk verloren ging, de naam van haar geliefde nutteloos roepend. Men vertelt dat men nog steeds vandaag haar aanroep kan horen tussen de ruines van de Romeinse vestiging die zich bevindt aan de grotten van Portoferraio.
De tijd van Piraten en Zeerovers
SINAAM EN DE APPIANI
Rio op Elba heeft als oorsprong het verhaal van de vrouw van Grassera die, ontvoerd gedurende één van de Barbarijse invasies, één van de favorieten werd van de sultan Delasman, aan wie zij een kind schonk, genaamd Sinaam. De jongen, onder mysterieuze omstandigheden, werd geadopteerd door de prins Giacomo V Appiano. De meedogenloze zeerover Khair Ad Din, beter bekend als Barbarossa (Roodbaard), in dienst van de sultan, bereikte met zijn vloot de golf van het antieke Ferraia (Portoferraio) en eiste de terugkeer van de jongen Sinaam. Na een weigering te hebbon ontvangen, begon de zeerover aan een serie van plundertochten, slachtpartijen en bloedbaden die duurden tot hij eindelijk de restitutie van de jongen verkreeg.
DE MEISJES VAN LUCERI
Tegenover Portoferraio, rees een kasteel genaamd Luceri die de verschrikkelijke zeerover Barbarossa, gedurende één van zijn invasies, verwoestte en de kasteelheer, nobele ridder en vader van vijf dochters, afslachtte. Men vertelt dat de meisjes lang ronddwaalde op zoek naar redding; dan, overwonnen door vermoeidheid, keerden ze terug op hun passen, hand in hand, naar de plaats waar het kasteel zich bevond. Plotsklaps werd de nacht onderbroken door een verschrikkelijke kreet, een zeeroversschip was opnieuw in zicht. Geterroriseerd, vluchtten de meisjes, maar de oudste dochter gleed uit op een hoge rots en sleurde haar zussen met zich mee in zee. Vandaag, op maanverlichte nachten, wanneer de golf is verlicht, kan men een glimp opvangen van de krans van maagden die nog steeds huilen op de bodem van de zee.
DE LEGENDE VAN DE VERLIEFDE
Hoofdrolspelers in deze legende, in de tijd van de Barbarijse invasies, zijn twee verliefden. Hij, Lorenzo, werd gevangen genomen door de piraten aan de kust tijdens de wijnoogst. Maria, een manier zoekend om hem te bevrijden, valt in zee en wordt overrompeld door de golven. Een blauwe sjaal is het enige teken dat de zee van haar wil teruggeven en vanaf die dag werd deze plaats “L’innamorata” (verliefde) genoemd.
Verhalen van schipbreukelingen
DE SCHAT VAN PORTO AZZURRO
De inwoners van Porto Azzurro leven in de hoop om de schatten, die volgens de traditie daar in de diepe afgronden van de zee liggen begraven, op te zien duiken. Schijnbaar is het Spaanse schip “Polluce”, geladen met rijke dingen en kunstvoorwerpen die Ferdinando IV, koning van Napels, bijna als voorteken van haar lot, in veiligheid wou brengen, hier in de baai gezonken. De schipbreukelingen vertelden verbijsterende verhalen over de gezonken schatten, zo een oorsprong gevend aan sprookjesachtige vertelsels, door de tijd nog fantasierijker geworden… Sinds die tijd werden er verschillende nutteloze pogingen gedaan om de schat te recupereren, maar de zee heeft nog nooit iets teruggegeven.
DE KANARIEVOGELS OP ELBA
Voor 1600, enkel Spanje bezat kanarievogels en om het monopoly te behouden, verhandelden zij enkel de mannetjes. Maar op een dag, omstreeks het jaar 1550, zonk een Spaans schip voor de kusten van Elba, tussen Marina di Marciana en Procchio. Het was volgeladen met mannelijke en vrouwelijke kanarievogels en in het zachte klimaat van het eiland, gelijkaardig aan het klimaat op de Canarische Eilanden, nestelden en plantten de vogels zich voort.
Verhalen van de recentere eeuwen
BEATO LEONARDO
In 1792 begaf de monnik Beato Leonardo zich naar Portoferraio, waar hij zich toelegde op het preken tegen het vloeken en bekeerlingen makend tijdens de trip, spoorde hij de mensen aan om een leven te leiden in de voetsporen van het christelijke moreel. Op de huizen van de families die de woorden van Beato Leonardo ontvingen, schreef hij het symbool I.H.S.. Vandaar de oorsprong en de betekenis van deze letters die men tot vandaag de dag nog steeds kan zien op vele muren van Portoferraio.
MAGO CHIO’
Wie was Mago Chiò? Eén van de gekken die, op het platteland, allocchi (simpele) werden genoemd. Zijn fixatie was om beroemd te zijn: hij schreef zijn naam in kubusletters op de hoogste muren van lichttorens, forten en burchten. Hij leefde van kleine plunderingen op het platteland en diefstallen, maar waar hij ook ging, alvorens zich aan de diefstal te begeven, kondigde hij zich aan blazend op een oude trompet. De plattelandbewoners lieten hem begaan…
DE VETERAAN VAN ARCOLE
Hij leefde in San Piero, met zijn geadopteerde dochter Maria, ontslagen door het Armata (krijgsvloot) van Italië, blind geraakt tijdens het gevecht van Arcole, waarvoor Napoleon hem ter velde heeft gepromoveerd tot luitenant. Maar de promotie is nooit vervuld, een grote bitterheid nalatend aan de soldaat. Het meisje, om de vader vreugde te schenken, slaagde erin, met veel moeite, om een luitenantkostuum en valse papieren die de promotie bevestigde, in Portoferraio te bemachtigen, die voor de oude soldaat een geschenk voor zijn bewezen diensten betekenden en een terugkeer naar zijn leven. Napoleon, gedurende zijn ballingschap op Elba, op kwam bezoek in Marina di Campo, en ontdekte de feiten en dacht de oude ontslagen soldaat een visite te brengen. Het meisje, verontrust door wat ze had gedaan, ging de keizer tegemoet en onthulde wat er was gebeurd. De keizer beloofde haar deze spijtige gebeurtenis goed te maken, zeker van zijn terugkeer naar Frankrijk. Maar in de storm van de korte wederopstanding, werd de gedachte aan de ontslagen soldaat vergeten.
